«Məni yad edin ki, Mən də sizi yad edim! Mənə şükür edin, Mənə küfr etməyin». (əl-Bəqərə, 152.)
«Ey iman gətirənlər! Allahı çox-çox zikr edin».( əl-Əhzab, 41.)
«…Allahı çox zikr edən kişilər və qadınlar üçün Allah bağışlanma və böyük mükafat hazırlamışdır». (əl-Əhzab, 35.)
«Səhər-axşam ürəyində yalvararaq və qorxaraq, səsi qaldırmadan Rəbbini yad et və qafillərdən olma!» (əl-Ə'raf, 205.)
Peyğəmbər səllallahu aleyhi və səlləm demişdir: «Rəbbini yad edənlə Rəbbini yad etməyənin misalı diri ilə ölünün misalına bənzəyir». [1]
Başqa bir rəvayətdə səllallahu aleyhi və səlləm demişdir: «Sizə
əməllərinizin ən xeyirlisini, Sahibiniz yanında ən təmiz olanını,
dərəcələriniz içində ən yüksəyini, sizin üçün qızıl-gümüş xərcləməkdən
daha xeyirlisini, düşməninizlə qarşılaşıb onların boyunlarını
vurmağınızdan, onların da sizin boyunlarınızı vurmasından daha
xeyirlisini sizə bildirimmi?» (Əshabələr) dedilər: «Bəli!» O dedi: «Uca
Allahı zikr etməkdir». [2]
Peyğəmbər səllallahu aleyhi və səlləm demişdir: «Uca
Allah buyurur: «Mən qulumun barəmdəki zənni yanındayam. Məni yad
etdikcə onunlayam. O Məni öz-özlüyündə yad etsə, Mən də onu Öz-Özlüyümdə
yad edərəm. O Məni camaatın yanında yad etsə, Mən onu onlardan daha
xeyirli camaatın (mələklərin) yanında yad edərəm. O Mənə bir qarış
yaxınlaşsa, Mən ona bir dirsək yaxınlaşaram. O Mənə bir dirsək
yaxınlaşsa, Mən ona bir qulac yaxınlaşaram. O Mənə doğru yeriyərək
gəlsə, Mən ona doğru yüyürərək gələrəm». [3]
Abdullah
ibn Busr Allah ondan razı olsun rəvayət edir ki, bir kişi (Peyğəmbərə
səllallahu aleyhi və səlləm) dedi: «Ey Allahın elçisi! İslam ayinlərinin
çoxluğu mənə ağır gəlir. Mənə elə bir şey öyrət ki, ondan bərk-bərk
yapışım». O dedi: «Çalış ki, dilin daim Allahı zikr etməklə islaq
qalsın».[4]
Peyğəmbər
səllallahu aleyhi və səlləm demişdir: «Kim Allahın Kitabından bir hərf
oxusa, bununla ona bir savab yazılır. Bu savab isə on savab mislindədir.
Mən demirəm «əlif, ləm, mim» bir hərfdir. Əksinə, əlif bir hərf, ləm
bir hərf, mim bir hərfdir». [5]
Uqbə ibn Amir Allah ondan razı olsun demişdir: «Biz Süffədə [6]
olarkən Peyğəmbər səllallahu aleyhi və səlləm gəlib dedi: «Hansınız hər
səhər Büthan yaxud əl-Əqiq vadisinə gedib günah işləmədən və qohumluq
əlaqələrini kəsmədən oradan hörgüclü iki maya dəvə gətirmək istəyir».
Biz dedik «Ey Allahın elçisi! Biz bunu istəyirik». O dedi: «Sizlərdən
biri səhər məscidə gedib qüdrət və qüvvət sahibi olan Allahın Kitabından
iki ayə öyrənərsə yaxud (onları) oxuyarsa, bu onun üçün iki dəvədən
daha xeyirli olar. Üç (ayə) onun üçün üç (dəvədən), dörd (ayə) onun üçün
dörd (dəvədən) daha xeyirli olar. (Öyrənilən və oxunulan) ayələrin sayı
nə qədərdirsə, o qədər də dəvələrdən daha xeyirlidir».[7]
Peyğəmbər
səllallahu aleyhi və səlləm demişdir: «Kim oturduğu (hər hansı) bir
yerdə Allahı yad etməsə, (Axirətdə) Allah onu peşmançılığa məruz qoyar.
Kim uzandığı (hər hansı) bir yataqda Allahı yad etməsə, (Axirətdə) Allah
onu peşmançılığa məruz qoyar». [8]
Peyğəmbər
səllallahu aleyhi və səlləm demişdir: «Hər hansı bir məclisdə oturub,
orada Allahı yad etməyən və öz peyğəmbərinə salavat gətirməyən bir
camaat (Qiyamət günü) mütləq peşmançılığa məruz qalar. Sonra Allah
istəsə onlara əzab verər, istəsə onları bağışlayar». [9]
Peyğəmbər
səllallahu aleyhi və səlləm demişdir: «O camaat ki, məclisdən Allahı
zikr etməmiş qalxırlar, onlar uzunqulaq leşi üzərindən qalxmış
kimidirlər. Buna görə onlar peşman olacaqlar». [10]
[1]
«Fəthul-Bari», 11/208; Muslim isə bu hədisi belə rəvayət etmişdir:
«Allah yad edilən evlə Allah yad edilməyən evin misalı diri ilə ölünün
misalına bənzəyir». 1/539. [2] ət-Tirmizi, 5/459; İbn Macə, 2/1245. Bax: «Səhih ibn Macə», 2/316; «Səhihu-t-Tirmizi», 3/139. [3] əl-Buxari, 8/171; Muslim, 4/2061. Bu, əl-Buxarinin mətnidir. [4] ət-Tirmizi, 5/458; İbn Macə, 2/1246. Bax: «Səhihu-t-Tirmizi», 3/139; «Səhih ibn Macə», 2/317. [5] ət-Tirmizi, 5/175; Bax: «Səhihu-t-Tirmizi», 3/9 və «Səhihul-Camiu-s-Səğir», 5/340. [6] [Süffə - Peyğəmbər səllallahu aleyhi və səlləmin məscidində evsizlər üçün ayrılmış bir yerdir.] [7] Muslim, 1/553. [8] Əbu Davud, 4/264 və başqaları. Bax: «Səhihul-Cami», 5/342. [9] ət-Tirmizi. Bax: «Səhihu-t-Tirmizi», 3/140. [10] Əbu Davud, 4/264; Əhməd, 2/389; Bax: «Səhihul-Cami», 5/176.
| Baxılıb: 934 | Tarix: 
