Həqiqətənmi, Məhəmməd Peyğəmbərin qızı Fatimə Əbu Bəkirə acıqlanmış və onu ölümünə qədər bağışlamamışdır? - 11 Сентября 2009

Xocavənd-17.02.1992
Xocalı-26.02.1992
Şuşa-08.05.1992
Laçın-17.05.1992
Kəlbəcər-06.04.1993
Ağdərə-17.06.1993
Ağdam-23.07.1993
Cebrayıl-18.08.1993
Füzuli-23.08.1993
Qubadlı-31.08.1993
Zəngilan-25.10.1993

Mozilla Firefox 3

Ana Səhifə » 2009 » Sentyabr » 11 » Həqiqətənmi, Məhəmməd Peyğəmbərin qızı Fatimə Əbu Bəkirə acıqlanmış və onu ölümünə qədər bağışlamamışdır?

Həqiqətənmi, Məhəmməd Peyğəmbərin qızı Fatimə Əbu Bəkirə acıqlanmış və onu ölümünə qədər bağışlamamışdır?	22:56
Mədinə və Fədəkdəki qənimət torpaqlarını (fiy, yəni döyüşsüz əldə edilən hərbi qənimət – E.Q.), həmçinin Xeybərdə xumsdan qalanı istəmişdi. Əbu Bəkir isə Rəsulullahın (s) belə buyurduğunu bildirmişdi: «Biz miras qoymuruq, bizdən sonra qalan isə sədəqə hesab olunur, lakin Muhəmmədin ailəsi həmin mülkdən yeyə bilər». O dedi: «Allaha and olsun ki, mən Allah Rəsulunun sədəqəsindən heç nə azaltmaram, o, Rəsulullahın dövründə olduğu kimi də qalacaqdır və onu Peyğəmbərimizin idarə etdiyi kimi idarə edəcəyəm». Əbu Bəkir onu Fatiməyə verməkdən imtina etdi və ona görə də Fatimə ondan incidi. Fatimə ömrünün sonuna qədər Əbu Bəkirlə danışmadı (Qeyd edək ki, Həzrəti Fatimə Peyğəmbərimizin (s) vəfatından sonra 6 ay yaşayıb). Bu haqda Buxari «Fərdul xums» və «Məğazi», Müslim isə «əl-Cihad vəssiyər» əsərlərində xəbər verir. Həzrəti Fatimə Əbu Bəkirin qərarından narazı idi, çünki hesab edirdi ki, xəlifənin istinad etdiyi Peyğəmbərimizin sözləri torpaq və digər mülklərə sirayət etmir. Hədisin ümumi mənasına əsaslanaraq Əbu Bəkir həmin torpaqların dövlət mülkiyyətinə keçməsi haqqında qərar qəbul etdi və Peyğəmbərin ailəsi üçün həmin torpaqlardan əldə olunan gəlirdən məvacib təyin etdi. Belə bir şərhi İbn Həcər əl-Əskalani də verir. Digər səhabələrin, o cümlədən Əli ibn Əbu Talibin belə həmin qərara etiraz etməməsi Əbu Bəkirin ədalətli qərar qəbul etdiyini sübut edir və digər xəlifələr də həmin qərarı qüvvədə saxlamışlar. əl-Qurtubi nəql edir ki, Əli ibn Əbu Talibdən başlayaraq Peyğəmbərin ailəsinə aid olan imamlardan heç biri həmin torpaqlara heç bir iddia irəli sürməmişlər. O yazır: «Öz xəlifəliyi dövründə Əli Əbu Bəkir, Ömər və Osman kimi hərəkət edirdi. O, həmin torpaqları öz mülkiyyətinə keçirməyə cəhd belə göstərməmiş və onlardan özünə heç bir hissə ayırmamışdı. Həmin torpaqlardan əldə edilən gəliri isə ondan əvvəlkilərin etdiyi kimi bölüşdürürdü. Sonra həmin torpaqlar Həsən ibn Əliyə, sonra Hüseyn ibn Əli, daha sonra Əli ibn əl-Hüseyn, sonra Hüseyn ibn Həsən, daha sonra Zeyd ibn Hüseyn, daha sonra isə Abdullah ibn Hüseynin sərəncamına keçmişdi. Daha sonra həmin torpaqları Əbu Bəkir əl-Bərkaninin «Səhih»ində nəql etdiyi kimi, Abbasın nəsli idarə edirdi». Beləliklə, Əbu Bəkirin Peyğəmbərin vəsiyyətini pozmaqdan imtina etməsi Peyğəmbərimizin qızının hüquqlarının tapdanması demək deyildi. Fatimə düzgün olmasa da öz şəxsi fikrinə əsaslanırdı, lakin bu, heç də onun üstün məziyyətlərini alçaltmır. Hər bir insana, o cümlədən Peyğəmbərimizin mömin səhabələrinə və ailəsinin üzvlərinə də səhv etmək xasdır, günümüzə belə bir rəvayətlər çatıb ki, Həzrəti Muhəmməd peyğəmbər yaşadığı dövrdə də qızı Fatiməyə rədd cavabı vermişdi. Buxarinin «Fədailus səhabə» və Müslimin «əz-Zikr vəd dua» əsərlərində belə bir hədis nəql olunur ki, Fatimə atasından onlara bir xidmətçini bağışlamağı xahiş etmiş, lakin o, rədd cavabını vermişdi. Bunun müqabilində isə Peyğəmbərimiz qızına və Əliyə Allaha şükr etməyi buyurmuşdu. Buxarinin «Hibə» və Müslimin «Fədailus səhabə» (Səhiheyndə) nəql olunur ki, Peyğəmbərimizin xanımlarından bir neçəsi Fatiməni Allah Elçisinin yanına göndərib, ona belə deməyi xahiş etmişlər: «Həqiqətən, sənin arvadların Əbu Bəkirin qızı ilə davrandığın kimi onlarla da bu cür davranmaları üçün səni and verirlər Allaha!» Cavabında Peyğəmbər soruşmuş: «Qızım, mənim sevdiyimi sən də sevirsənmi?» Fatimə cavab verdi: «Əlbəttə, sevirəm!», - sonra qayıdıb digərlərinə də bu haqda danışdı. Onlar «Onun yanına bir də get» deyə qızından xahiş etdikdə, Fatimə imtina etdi. Müslimin əsərlərində nəql edilir ki, Peyğəmbərimiz əlavə etmişdi: «Onu (Aişəni) sev». Qeyd etmək lazımdır ki, bir sıra məlumatlara əsasən ölümündən qabaq Fatimə Əbu Bəkirlə barışmışdır. «Əs-sünənul kübra» (6/301) əsərində əl-Beyhaqi əş-Şabinin sözlərini belə nəql edir: «Fatimə xəstələndikdə Əbu Bəkir Sıddıq ona baş çəkməyə gəldi və içəri daxil olmaq üçün icazə istədi. «Əli soruşdu: Fatimə, Əbu Bəkir gəlib və içəri girmək üçün icazə istəyir. Fatimə soruşdu: Ona icazə verməyimi istəyirsənmi?» Əli dedi: «Bəli». Fatimə Əbu Bəkirin daxil olmasına icazə verdi. Onun könlünü almaq üçün Əbu Bəkir dedi: «Allaha and olsun ki, mən evimi, bütün mülkümü, ailəmi və doğmalarımı atmışam ki, Allahın, Onun Elçisinin və sizlərin – Peyğəmbər evinin adamlarının razılığını qazanım». O, bu cür sözləri Fatiməni məmnun edənədək deməkdə davam edirdi». Bu, göndərilmiş məlumatdır (mürsəl), lakin İbn Kəsir «əl-Bidayə vən nihayə» (5/253) əsərində onun isnadının səhih (etibarlı) hesab etmişdir, çünki «Amir əş-Şabi (ravilərin ən nüfuzlularından biri hesab edilir) bunu ya birbaşa Əlidən, yaxud Əlidən birbaşa eşitmiş bir şəxsdən eşidib». Ona görə də İbn Həcər onun isnadını əş-Şabidən əvvəl etibarlı hesab etmişdi. Möminlərin anası Aişənin sözləri əş-Şabinın sözlərinin həqiqətə uyğun olduğunu istisna etmir, çünki o, ona bəlli olanları nəql edirdi. Ümumiyyətlə, müsəlmanlara Peyğəmbərin səhabələri arasında baş vermiş fikir ayrılıqlarını müzakirə etmək yaraşmır, çünki onların hamısını sevmək hər bir iman gətirənin vəzifəsidir. Ənas ibn Malikin sözlərini Nəsai belə nəql edir: «Peyğəmbər demişdi: ənsarları sevmək imanın əlamətidir, onlara nifrət bəsləmək isə riyakarlığın rəmzidir». Əlbani bu hədisi etibarlı adlandırmışdı. Əbu Səid əl-Xudrinin sözlərini Əhməd, əl-Buxari, Müslim, ət-Tirmizi, Əbu Davud, İbn Məcə belə nəql edirlər ki, Allahın Elçisi söyləmişdi: «Mənim səhabələrimi danlamayın, çünki sizlərdən kimsə Uhud böyüklüyündə qızıl belə xərcləsə, bu, səhabələrimdən hər hansı birinin sərf etdiyinin bir ovucu, hətta onun yarısı ilə belə müqayisə edilə bilməz». Allaha iman gətirən insan son günündə Uca Allahın cənnət vəd etdiyi Peyğəmbərin səhabələrində hər hansı bir nöqsan axtarmağa və onların məziyyətlərini alçaltmağa necə cürət edə bilər?! Quranda deyilir: «Mühacirlərdən və ənsardan olan ilk qabaqcıllara və yaxşı əməllər etməkdə onlara tabe olanlara gəldikdə isə, Allah onlardan razıdır, onlar da Allahdan razıdırlar. Və Allah onlar üçün altından arxlar axan bağlar hazırlamışdır. Onlar orada əbədi qalacaqlar. Bu da həmin böyük səadətdir» («Tövbə» surəsi, 100). Həzrəti Muhəmməd peyğəmbərin səhabələrinin üstünlüklərini sübut edən digər ayələr də mövcuddur. Lakin ürəkləri imansızlıq və riyakarlıqla dolu olan şəxslər müsəlmanlar ilə Peyğəmbər arasında əlaqəni kəsmək üçün onun səhabələrinin nüfuzunu şübhə altına alırlar. Onlar ümid etmirlər ki, bir gün inananlar Allahın Kəlamı olan Qurani-Kərimdən üz döndərəcək və ya Onun Elçisinin həqiqiliyinə şübhə edəcəklər. Lakin onlar hələ də inanırlar ki, Peyğəmbərin sünnələrini nəql edən səhabələrin nüfuzuna kölgə sala bilərlər. Belə bir fitnəkarların arasında elələri var ki, Allah Rəsulu Həzrəti Muhəmməddən (s) sonra ən yaxşı müsəlman olan Əbu Bəkir əs-Sıddıqın ünvanına iftira atırlar. Onlar bəyan edirlər ki, Əbu Bəkir ilə Fatimə arasında baş vermiş fikir ayrılığı xəlifəni Uca Allahın qəzəbinə düçar etmişdi. Bu zaman onlar Buxarinin «Mənaqib» və Müslimin «Fədailus səhaba» əsərlərində qeyd olunan əl-Misvar ibn Məhrəmin hədisinə istinad edirlər. Orada nəql olunur ki, Peyğəmbərimiz demişdir: «Fatimə mənim canımın bir hissəsidir və onu qəzəbləndirən məni də qəzəbləndirmiş olur.» Müslümün variantında isə deyilir: «Fatimə mənim canımın bir hissəsidir və ona əzab verən mənə də əzab vermiş olur». Lakin burada Peyğəmbərimizin qızının ədalətli və əsaslı qəzəbləndiyi halların nəzərdə tutulduğu tamamilə açıq-aşkar görünür. Biz artıq göstərdik ki, bu halda Əbu Bəkirin qərarı ədalətli idi, ona görə də onun davranışı Allahın və Onun Elçisinin qəzəbinə səbəb ola bilməzdi. Digər tərəfdən, Peyğəmbər «Fatimə mənim canımın bir hissəsidir» sözlərini qızının əri Əli ibn Əbu Talibə acıqlandığı zaman demişdir. Buxarinin əsərlərinin birində deyilir: «Bir gün Əli Əbu Cəhlin qızına elçi göndərmişdi. Bunu eşidən Fatimə Allah Elçisinin yanına gəlib demişdi: «Adamların deməyə başlayacaq ki, sən qızların üçün heç qəzəblənmirsən! Əli Əbu Cəhlin qızı ilə evlənməyə hazırlaşır!» Allahın Elçisi ayağa qalxıb necə şəhadət gətirdiyini eşitdim və söylədi: «Və sonra… mən qızımı Əbu əl-Asa ibn ar-Rabiyə verdim, çünki o, mənə düz danışmışdı. Həqiqətən, Fatimə mənim canımın bir hissəsidir və mən onun kədərlənməsini istəmirəm! Allaha and olsun, Allah Elçisinin qızı ilə Allahın düşməninin qızı eyni bir adamın arvadı ola bilməz!» Bundan sonra «Əli öz elçiliyindən imtina etdi». Buna baxmayaraq, bu hadisə Əli ibn Əbu Talibin üstün məziyyətlərini heç də azaltmır və alimlərdən heç biri bu məşhur səhabəni Allahın və Onun Elçisinin qəzəbinə düçar olmuşların sırasına aid etmir. Belə bir yanaşma Peyğəmbərin qızının qəzəbini qazanmayan Əbu Bəkirlə münasibətdə də ədalətsizdir. Onlar böyük əhəmiyyət daşımayan hüquqi məsələ ilə bağlı fikir ayrılığı yaşadı və xəlifənin gətirdiyi dəlillər Fatimə üçün aydın idi. Həzrəti Əbu Bəkir isə öz növbəsində Peyğəmbərin qızının üstünlüklərini hər vəchlə vurğulamağa və onun iltifatını qazanmağa çalışırdı. Biz əminliklə hesab edə bilərik ki, ölümündən qabaq Fatimə (r.a.) Əbu Bəkirə heç bir kin bəsləmirdi və ona qəzəblənməmişdi. Hər bir halda Allah hər şeyi hamıdan yaxşı bilir. Elmir QULİYEV
Bölmə: İSLAM MƏQALƏLƏRİ \| Əlavə etdi: MUSELMAN-BACI \| Baxılıb: 2196 \| Tarix: 18.04.2024
Forumda müzakirə et \| Səhifə başlığına qalx