Hələ xəlifə olmazdan əvvəl yaşadığı məhəllənin sakinlərinə son dərəcədə maraqlı və gözəl xidmət göstərmişdi.
Əbubəkrin qonşuluğunda ərləri ölmüş, ya da Allah yolunda şəhid olmuş yaşlı, əldən-ayaqdan düşmüş dul qadınlar və atalarını itirmiş yetimlər yaşayırdı...
Allah razı qalsın, Əbubəkr dul qadınların evinə gedir, qoyunlarını sağırdı.
Başqa evlərə də baş çəkir, yemək hazırlayırdı...
Xəlifə olduğunda qulağına həmin dul qadınların qəm-qüssəyə batmaları xəbəri gəlib çatdı... Onlar heyfsilənirdilər ki, bu saleh insanın onlara göstərdiyi əvəzsiz xidmətdən məhrum qalacaqlar...
Amma zənləri boşa çıxmışdı!
Günlərin bir günü həmin evlərdən birinin qapısı döyüldü. Qapıya sarı yüyürən balaca qız onu açar-açmaz qışqırdı:
– Ana, anacan! Qoyunları sağan kişi gəldi!
Anası evdən çölə çıxdığında böyük xəlifə ilə üz-üzə gəldi. Utana-utana qızına dedi:
– Vay halına! Nə üçün “Peyğəmbərin xəlifəsi” – demirsən?
Əbubəkr başını aşağı dikdi. Alçaq səslə öz-özünə danışmağa başladı...
Bəlkə də, o, dilinin altında bunu deyirdi: “Bundan nə olacaq ki?! O ki məni Allaha ən xoş gedən əməlimlə təsvir edib”.
Daha sonra bu südsağan insan özünə borc bildiyi işini görmək üçün qoyunların yanına getdi.
Bəli...
Əldən-ayaqdan düşənlərə süd sağan insan...
Yetimlərə əlləri ilə çörək yoğuran insan...
Həyat qarşısındakı vəzifəsini yetirən sadə, rəhmli və vəfakar insan...
Görəsən, bu üstün keyfiyyətlərə sahib Əbubəkr dövrümüzdə ölkə başçısı olsaydı, həyat tərzini dəyişərdimi?
Əsla!
Düzdür, süd sağmayacaq, xəmir də yoğurmayacaqdı...
Amma onun bu nəcib təbiəti zamanın ruhuna uyğun şəkildə özünü necə varsa elə də göstərəcəkdi...
Bu xeyirxah insanın sadəliyi və şəfqəti, doğrudan da, bir möcüzə idi.
“Ümmətimin ümmətimə ən çox şəfqət bəsləyəni Əbubəkrdir”.
Peyğəmbər bu sözləri deyərkən Əbubəkrin məqamını tam aydınlığı ilə ifadə etmişdi...
O hər cür insan kədərini hiss edən qəlbə sahib idi...
Dürüst və sevən qəlbinin tövsiyələrini yerinə yetirməyə tələsən mübarək iradəsi də vardı Əbubəkrin...
| Baxılıb: 636 | Tarix: 
