http://www.youtube.com/watch?v=W3FawznUzF8

Şeyhulislâm İbn Teymiyye rahimehullah dedi ki: “Bu Râfızîlerin fitnesi; Yahudilerin fit-nesidir. Yahudiler: “Krallığa ancak Dâvûd’un soyu lâyıktır” derlerken Râfızîler de: “İmamlık ancak Ali evladına lâyıktır” diyorlar.

Yahudiler: “Mesih Deccal ve kılıç inene kadar Allah yolunda cihâd yoktur” derken, Râfızîler: “Mehdî gelip bir münâdî semâdan sesleninceye kadar, Allah yolunda cihâd yok-tur” diyorlar.

Yahudiler, namazı yıldızlar görününceye kadar erteliyor, Râfızîler de akşam namazını yıldızlar çıkıncaya kadar geciktiriyorlar. Ha-dis-i şerîf’te ise şöyle buyrulur: “Ümmetim iftarda acele ettikleri ve akşam nama-zını yıldızlar görününceye kadar erte-lemedikleri sürece, fıtrat üzere kalmaya devam edeceklerdir.”[1] Yahudiler Tevrat’ı tahrif ettiler, Râfızîler de Kur’an’ı tahrif ettiler.

Yahudiler mestlere mesh etmezler, Râfı-zîler de mestlere mesh etmezler. Yahudiler “O bizim meleklerden düşmanımızdır” diyerek Cebrail aleyhisselam’a düşmanlık ederler, Râ-fızîler de Cebrail vahyi Muhammed’e getir-mekle hata etti derler.[2]

Râfızîler, aynı şekilde Hıristiyanların da bazı hasletlerine uyum göstermektedirler. Hı-ristiyanlar, kadınlarına Mehir ödemez, meta olarak faydalanırlar. Râfızîler de aynı şekilde mut’a nikâhını helâl sayarak böyle evlenirler.

Yahudi ve Hıristiyanlar, iki haslet ile Râfı-zîlerden üstündürler: Yahudilere sizin dîni-nizin en hayırlısı kimdir? Diye sorulunca “Mû-sâ’nın ashâbı” derler. Hıristiyanlar da dinle-rinin en hayırlısı sorulduğu zaman “İsa’nın havârileridir” derler. Râfızîlere: “Dîninizin en şerlileri kimdir?” diye sorsalar: “Muhammed sallallahu aleyhi ve sellem’in ashâbıdır” derler.[3]

Şeyh Abdullah el-Cumeylî, Bezlu’l-Mec-hûd Fî Muşâbeheti’r-Râfiza Li’l Yehûd adlı kitabında, Râfızîlerin kendilerinden başkala-rını tekfir edip kanlarını ve mallarını mubah saymada Yahudilere benzediklerini zikretmiş-tir. Diyor ki: Yahudiler insanları; “Yahudiler ve diğer milletler” olarak taksim ederler. Yahudiler yalnızca kendilerinin mümin oldu-ğuna inanırlar. Diğer milletler ise onlara göre Allah’ı bilmeyen putperest kâfirlerdir. Tal-mud’da şöyle gelir; “Yahudiler dışında herkes putperesttir.” Hahamların öğrettikleri de buna mutabıktır. Hatta İsa aleyhisselam bile onların tekfirlerinden kurtulamamıştır. Nitekim Tal-mud’da Mesih aleyhisselam hakkında “Allah’ı tanımayan kâfirdir” şeklinde geçer. Râfızîler de yalnızca kendilerinin mü’min olduklarına inanırlar. Kendileri dışındaki Müslümanları mürted kâfirler olarak, İslam’dan nasîbi ol-mayan kimseler olarak görürler. Râfızîlerin Müslümanları tekfir etmelerinin sebebi ise, kendilerinin i’tikâd ettiği “Velâyet”i kabul et-meyi İslam’ın bir rüknü olarak kabul etmele-ridir. Velâyeti kabul etmeyen kimse, Râfızîlere göre; iki şehâdet kelimesini söylemeyen veya İslam’ın beş şartını inkâr eden kimse gibi kâ-firdir. Hatta velâyet onlara göre İslam’ın diğer şartlarından da önceliklidir. Nitekim el-Bu-râkî, Ebû Abdillah aleyhisselam’dan şöyle dediğini nakleder: “Bizim Şîamız dışında İb-rahim’in dîninde olan hiç kimse yoktur. Diğer insanlar bundan uzaktır.” Kummî’nin Tef-sir’inde de Ebû Abdillah’tan naklen şöyle denilir: “Kıyâmet gününe kadar bizim dışımız-da İslam milleti/dîni üzere olan yoktur.”[4]

--------------------------------------------------------------------------------

[1] İmam Ahmed (4/147, 5/417, 422) Ebû Dâvûd (418) İbn Mâce (689) Zevâid’de: İsnâdı hasendir, denildi.

[2] Gurrabiye denilen şiî fırkası, Cibril aleyhisselam’ın vahyi Muhammed sallallahu aleyhi ve sellem’e getirmekle hainlik ettiğini, bu risalete Ali radıyallahu anh’ın daha hak sahibi olduğunu iddia ederler. Bu yüzden: “el-Emîn Haydarın hakkını alıkoymakla hain oldu” derler. Gördün mü ey Müslüman kardeşim! Cibril aleyhisselam’ı nasıl da ihânetle suçluyorlar! Halbuki Allah subhanehu ve teâlâ onu güvenilirlik ile vasıflandırmıştır: “Onu Rûhu'l-Emîn (Cebrâil) indirdi.” (Şuara,193) Ve “O orada sayılan, güvenilen (bir elçi) dir.” (Tekvir, 21) Bazı Râfızîlerin îmân ettiği bu inançlara sen ne dersin ey Müslüman kardeşim?!

[3] Şeyhulislâm İbn Teymiyye, Minhâcu’s-Sunne (1/24)

[4] Abdullah el-Cumeylî; Bezlu’l-Mechûd Fî Muşâbehe-ti’r-Râfiza Li’l-Yehûd (2/559, 568)

Râfıza fırkası, ismi Abdullah b. Sebe olup Müslüman olduğunu ve ehl-i beyt sev-gisini iddia eden, Ali radıyallahu anh hakkında aşırı gidip onun hilâfet için vasiyyet edildi-ğini iddia ettikten sonra, onu ilahlık merte-besine çıkaran bir Yahudi’nin ortaya çıktığı dönemde yayıldı. Bunu Şîa kaynakları da bizzat îtiraf ederler. Şianın büyük alimlerin-den el-Kummî, el-Makâlât ve’l-Furuk[1] adlı kitabında onun mevcudiyetini, Ali radıyallahu anh’ın imamlığının farz oluşunu ve ric’at ede-ceğini (âhir zamanda geri döneceğini) ilk söyleyenin, yine Ebû Bekir, Ömer, Osman ve diğer sahabelere (radıyallahu anhum) ilk ha-kâret edenin Abdullah b. Sebe olduğunu ikrar eder ve aynısını en-Nevbahtî; Furû-ku’ş-Şîa[2] adlı kitabında, el-Keşşî de; Ricâlu’l-Keşşî[3] diye bilinen meşhur kitabında söyler. Abdullah b. Sebe’nin hakkında yazan çağ-daş Şiîlerden Muhammed Ali el-Muallem, Abdullah b. Sebe el-Hakikatu’l-Mechûle[4] adlı kitabında, delilleri ile onun, Râfızîlerin şeyhlerinin büyüklerinden olduğunu söyler.

Ehl-i Sünnet alimlerinden Abdulkâhir el-Bağdâdî rahimehullah der ki: “es-Sebeiyye: Ali radıyallahu anh hakkında aşırı giderek önce onun peygamber olduğunu sonra da onun ilah olduğunu iddia eden Abdullah b. Sebe bağlılarıdır. Kûfenin bazı taşkın insanları onun bu davetine uydular. Ali b. Ebî Tâlib radıyal-lahu anh bunu duyunca iki çukur kazılmasını ve onların yakılmalarını emretti ve böylece onlardan yakalanabilenler ateşe atıldı.”[5]

Yine aynı yerde el-Bağdâdî der ki: “İb-nu’s-Sevda –yani İbn Sebe– aslen el-Hîre Ya-hudilerinden idi. Kûfeliler katında îtibar ka-zanıp reis olabilmek için Müslümanlığını izhar etti. Onlara Tevrat’ta her peygamberin ken-dinden sonra yerine bıraktığı bir vârisi oldu-ğunu gördüğünü, Muhammed sallallahu aleyhi ve sellem’in vârisinin de Ali radıyallahu anh oldu-ğunu söyledi.”

eş-Şehristanî rahimehullah, İbn Sebe hak-kında, onun Ali radıyallahu anh’ın imâmetini ilk söyleyen kişi olduğunu, Sebeiyyenin de te-vakkuf, gaybet[6] ve ric’at’i ilk dile getirenler olduğunu, bunların daha sonra Şîa’ya geç-tiğini zikreder. Aralarında ihtilâflı birçok fırka-lara bölünmelerine rağmen Ali’nin imâmetini ve halifeliğinin vasiyet edildiğine dâir inancı İbn Sebe’den aldılar. Bundan sonra Şîa fır-kaları onlarca fırkaya ve görüşlere ayrıldı.”[7]

Böylece vasiyyet, ric’at, gaybet hatta imamların ilahlığı[8] görüşünde Yahudi İbn Se-be’ye uyanlar, Şîa bid’atini çıkardı.

--------------------------------------------------------------------------------

[1] Bkz: Kummî, el-Makâlât ve’l-Furuk (s.10-21)

[2] Bkz: en-Nevbahtî, Furûku’ş-Şîa (s.19-20)

[3] el-Keşşî, İbn Sebe ve akîdesi hakkında bir çok rivâ-yet nakleder. Bkz.: No; 170, 171, 172, 173, 174, s.106-108

[4] Bu kitap, Murtaza el-Askerî’nin Abdullah b. Sebe adında bir şahsın mevcudiyetini inkâr ettiği; “Abdullah b. Sebe ve Esâtîru Uhrâ” adlı kitabına karşı yazılmış bir reddiyedir.

[5] el-Bağdâdî, el-Fark beyne’l-Firak (s: 247)

[6] Şianın gaybet inancı son imamları olarak kabul ettikleri imamlarının Samarra kentinde kaybolup gizlendiğine, kıyamet yaklaşınca tekrar geri geleceğine inanmalarıdır. Onlar bin seneyi aşkın bir süredir bu hayali şahsın yaşadığına ve kendilerini gözlediğine inanmaktadırlar.

[7] Şerhistanî, el-Milel ve’n-Nihal (s: 145)

[8] el-Lâlekâî, Usûlu İ’tikâdi Ehli’s-Sunne ve’l-Cemaa (1/22-23

http://www.boxca.com/cu2oup8ncyre/%D0%A0%D0%90%D0%A4%D0%90.mp3.html

(Əbəs yerə) üzr istəməyin. Siz iman gətirdikdən sonra (daxilinizdəki ikiüzlülüyü büruzə verməklə, Allahın əmrlərini unutmaqla) artıq kafir oldunuz. Aranızda bir qismini (tövbə edəcəyinə görə) bağışlasaq da, digər qismini günahkar olduğu üçün əzaba düçar edəcəyik!